‘Je kunt het maar één keer doen’
Een jaar geleden verscheen mijn boek Je kunt het maar één keer doen, een persoonlijke zoektocht naar sterven, het grootste taboe in ons leven. Ik interviewde voor mijn boek tientallen deskundigen en nabestaanden. De grootste les die ik leerde is dat de manier waarop iemand sterft van grote invloed is op de rouwverwerking van de nabestaanden. Als degene die overlijdt kan berusten en de regie zoveel mogelijk in eigen hand kan houden, kunnen de dierbaren makkelijker omgaan met het grote verlies.
Toen ik me dat realiseerde, vroeg ik me af hoe ik het zelf zou doen, als mijn tijd daar is. Zou mijn sterfbed geregeerd worden door angst en paniek of zou ik het kunnen accepteren en de regie zoveel mogelijk in eigen hand kunnen houden? Ik hoop natuurlijk het laatste want daarmee bewijs ik mijn kinderen en andere dierbaren een grote dienst. Om die reden ben ik voor alle vormen van autonomie; voor euthanasie, voor Voltooid leven én voor een legaal te verkrijgen laatste wil middel. Ik heb het middel- illegaal verkregen- in huis. Hoewel ik hoop nog láng niet dood te gaan, geeft dat rust. Mijn dood is van mij, en van niemand anders.
Denkt u er ook zo over?