Afgevoerd in een politiebusje

Zoals de echtgenoot van Jeanne het zelf verwoordde:“Beter zes maanden te vroeg dan één dag te laat.” Wegens verslechterende gezondheid bestond de reële kans dat hij op een dag wakker zou worden als ‘kasplant’. “Met een beetje pech zit je dan nog jaren een beetje dom voor je uit te staren, met één schone luier per dag.” Dat lot wilde hij absoluut vóór zijn.

Samen toeleven naar de dood

Hoe moeilijk Jeanne het ook vond, steunde zij haar man wel. Het echtpaar neemt een aantal maanden de tijd om hun emoties rond een mogelijk zelfgekozen afscheid samen te doorléven. Die maanden zeggen ze dingen tegen elkaar die er in het leven van alledag meestal bij inschieten. Mooie momenten, waardevol en moeilijk.

Samen besluiten ze dat hij op een zondag in september  om 12.00 uur het laatstewilmiddel zal innemen. “Die zondag is hij opgestaan, heeft koffie gezet, tv aan, teletekst gekeken, zoals altijd. Hij had een handgeschreven vrijwaringsverklaring opgesteld. We hebben op zijn verzoek gefilmd dat hij om 12.00 uur het middel innam. Ik ben naast hem gaan zitten en hield zijn hand vast. Hij dacht dat het vrij snel zou gaan en zei telkens ‘ik kan nog steeds denken’. Hij had geen pijn, maar had het erg koud. Na drie kwartier raakte hij in coma. Hij overleed om 14.15 uur.”

Alsof we een misdrijf hadden begaan.

De huisarts, die na het overlijden wordt gebeld, schrikt van de situatie en zegt dat hij de schouw niet mag uitvoeren. Een half uur later staan er vijf politieagenten voor de deur. “Ze waren allemaal erg aardig en beleefd, maar toch werden we voor verhoor in een politiebusje afgevoerd naar het politiebureau. Om half acht ’s avonds kregen we eindelijk te horen dat we niet vervolgd zouden worden.”

Thuis treft zij een politieagent en een forensisch arts aan. En haar man, die tot haar verbijstering met bloedsporen van bloedafname ontkleed in een laken ligt. Op de eetkamertafel ziet ze het paspoort van haar man, dat altijd in zijn bureaulade ligt. Dit alles raakt Jeanne intens.

Haal dit uit de illegaliteit.

Jeanne heeft haar man willen bijstaan in zijn moeilijkste moment. Geheel in de geest van de belofte van vóór en tegenspoed. Het feit dat ze hier alleen voor stond, zonder emotionele of praktische steun van de samenleving, heeft voor veel onnodig verdriet gezorgd.

Jeanne stelt dat de geheimzinnigheid rond het zelfgekozen levenseinde moet verdwijnen, zodat mensen hier onderling vrij over kunnen spreken. Ze steunt het Laatste Wil Proces omdat de illegaliteit van laatstewilmiddelen het zelfgekozen levenseinde ook onnodig verzwaart met twijfels aan de kwaliteit van zo’n middel.