‘Tegen de tijd dat ze het wél wilde, was ze al te ver heen’
‘Mijn moeder was altijd voorstander van euthanasie en het recht op een zelfgekozen levenseinde. Toen ze ontdekte dat ze Alzheimer had, wilde ze ook haar euthanasie regelen. Maar ze stelde dat toch uit, eigenlijk vooral omdat ze toen nog niet dood wilde, en dat vraagstuk liever voor zich uitschoof – heel begrijpelijk.
Maar tegen de tijd dat ze het wél wilde, was ze al te ver heen. Ze kon het zelf niet meer regelen, ze was formeel wilsonbekwaam geworden. Ze heeft drie jaar lang, dag in dag uit, geroepen dat ze dood wilde, en niemand kon daar gevolg aan geven. Het niemandsland tussen ongelukkig zijn en onbekwaam zijn is de hel.
Liefst zou ik willen dat het volkomen normaal is om vroeg, in alle gezondheid en geluk, na te denken waar je grenzen liggen. Die op voorhand aangeven betekent niet dat een ander je die later kan opleggen, hopelijk wel dat iemand je wensen kent, en kan honoreren.’
Denkt u er ook zo over?