KOM OOK UIT DE KAST ! …

Door Hans Peltenburg

In de vroege ochtend van 9 april wordt de dagvaarding van het Laatste Wil proces gedeponeerd bij de rechtbank. Kort daarna komen Martje van der Brug, Janine de Graaf-Klunder en ik voor het voetlicht als individuele eisers in het proces tegen de Nederlandse staat.

Een paar dagen eerder heeft Martje haar eerste interview met de Volkskrant. Later die dag oefenen we eerst de persconferentie. Samen met Tim en Sharon (de beide advocaten), Petra en Jos (CLW-bestuur) zitten we voor onze laptop. Twee dagen later heb ik mijn persmoment met Trouw.

Op 9 april gaan we voor het eggie. Om 10.00 uur gaan we live met de persconferentie. Nog even een hand door je haar… camera’s aan… en dan zitten we digitaal bijeen met ongeveer twaalf journalisten die ons wel zien maar wij hen niet. Via de (sociale) media worden we het gezicht van de aanklacht die de CLW gaat indienen. Als ik terugkijk voelt het alsof ik voor de tweede keer ‘uit de kast’ kom. Na afloop wordt Martje geïnterviewd door de Linda, ik heb contact met een journalist van het AD, een paar dagen later heeft Janine een interview met het Humanistisch Verbond.

Een uur vóór de persconferentie wordt Petra en mij gevraagd om ’s avonds in het programma Op 1 aan tafel aan te schuiven. Direct na de persconferentie belt iemand van de redactie mij om het een en ander te regelen. Kan ik nog thuis komen ná de uitzending? Ik heb namelijk geen auto en er is een avondklok. Ik grap: “Nou dan wil ik wel bij Paul de Leeuw logeren!”. Dan blijkt persaandacht toch weer waan van de dag: een uur later wordt bekend dat prins Philip is overleden. Alle camera’s worden op Londen gericht. Ons item voor de avond wordt geschrapt. Een dag later is ons nieuws geen nieuws meer. De kans om met ons verhaal een paar miljoen mensen te bereiken, is weg.

Dit alles voelt als een tweede coming-out omdat werkelijk iedereen ‘het’ nu weet. Dat ik eiser ben én dat ik middel X in huis heb. Via LinkedIn deel ik de krantenartikelen die ongeveer 4700 keer gelezen worden. Op Facebook komen veel positieve reacties. Zelfs van familie uit Australië. Het Openbaar Ministerie leest vast ook mee.
Ook op mijn werk weet iedereen het in één keer. Ik zie vooral daar tegen op. Maar het valt enorm mee. Veel mensen complimenteren mij met het lef dat ik het durf te delen. Want er staat ook bij dat ik in een academisch ziekenhuis werk. En daar is niet iedereen blij mee. Máár we leven in een democratie tenslotte.

In een paar dagen tijd hebben we heel veel mensen bereikt. Die mogelijkheid hebben we niet vaak. Maar ik realiseer me dat we ook in onze eigen omgeving het verhaal van de Coöperatie kunnen vertellen. Er komen vrienden bij ons eten. Met hen hebben we het nog nooit gehad over het levenseinde in eigen regie. Nu vertellen we er wel over en praten er lang over door. We nemen ons voor om dit vaker te doen.

Bent u ook ‘uit de kast gekomen’ en heeft u met familie of vrienden gesproken over de Coöperatie Laatste Wil? Hoe verliep dat? We horen daar graag meer over. Uw verhaal kan de volgende maand in deze rubriek staan.