Alzheimer

In 2018 wordt bij Ole Staalman ‘beginnende Alzheimer’ geconstateerd. Een ongeneeslijke ziekte die een toenemend verlies van persoonlijkheid veroorzaakt. Ole meent als humanist dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt tijdens je leven. Als je voortijdig een gefundeerde doodswens hebt, moet je die keuze ook zelf kunnen maken. Niet de beoordeling overlaten aan anderen, ook niet aan artsen.

Wat waren de mogelijkheden?

Zijn vrouw heeft geen principiële bezwaren tegen dood in eigen regie. Wel tal van vragen over het te gebruiken middel: is dat betrouwbaar, heeft het geen nare bijwerkingen èn mag er wel hulp en een adequate zorg voor haar man worden geregeld als hij dit zo wil uitvoeren? Neen, hulp mag niet geboden worden; Dat is strafbaar.

De weg via euthanasie

Vanwege die vragen richt Ole zich in eerste instantie op het onderzoeken van euthanasie. Hij neemt contact op met de NVVE en vult zijn wilsbeschikking en tal van andere formulieren in. Spreekt diepgaand met zijn vrouw, kinderen en vrienden. En heeft ook meerdere keren zijn wensen en argumenten uitvoerig besproken met zijn huisarts, die zijn wensen en argumenten goed kan volgen. Daarna vraagt hij of de huisarts hem tegen die tijd wil helpen als hij op dat moment duidelijk zijn wens en argumenten herhaald, desnoods meerdere keren. De huisarts wil dat nu niet toezeggen nu. En weet ook niet of hij dat tegen die tijd wel zou willen doen. En verwacht niet dat er andere huisartsen in zijn stad zijn, die dat wel willen doen.

Daarmee is voor Ole en zijn vrouw de weg naar euthanasie afgesloten.

Conclusie

Bij dementie is waardig sterven op een moment dat Ole past niet te regelen via euthanasie. Ole en zijn vrouw ervaren het euthanasieproces als teleurstellend en frustrerend. Zorgvuldigheid is prima, maar steeds maar opnieuw alles moeten opschrijven en verantwoorden zonder perspectief is ergerlijk, uitzichtloos en zeer vermoeiend.