Het leek veel langer geleden dat wij, leden van onze coöperatie en ik als gespreksleider huiskamergesprekken, elkaar hadden ontmoet. In november vorig jaar was de laatste bijeenkomst. De groepsleden konden nu verder zelf aan de slag. Wel had ik sporadisch contact met een lid met een specifieke vraag, maar voor mijzelf gaf dat het gevoel dat er iets miste. Wat precies vond ik moeilijk te omschrijven, totdat ik in juli weer een nieuw groepje deelnemers voor een huiskamergesprek had uitgenodigd.
Vroeger deed ik mijn eerste gesprekken bij mij thuis of bij een van de deelnemers. Later ging ik er om verschillende redenen toe over om een ruimte te huren bij mij in de buurt. Deze ruimte, ‘De Ontmoeting’, is onderdeel van een seniorencomplex met de sfeer van een huiskamer. Hier kwamen we als nieuwe groep dus bijeen. Soms lijkt zo’n eerste ontmoeting wel een blind date in groepsverband: je hebt al kort mailcontact gehad maar verder weet je nog weinig tot niets van elkaar. Kortom, spannend voor alle deelnemers maar ook voor mij als gespreksleider.
In de uitnodiging aan de deelnemers vroeg ik hen onder andere na te denken over de vragen of onderwerpen die zij wilden inbrengen in onze eerste bijeenkomst. Nu heet ik alle deelnemers welkom, stel mijzelf voor en maak duidelijk dat alles wat we hier met elkaar bespreken vertrouwelijk is. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn maar respecteren ieders mening wel.
Ook de deelnemers stellen zich voor, de een wat uitgebreider dan de ander. Daarna inventariseer ik de onderwerpen waarover men wil praten en bepaal met de deelnemers welk onderwerp we als eerste aanpakken. Het eerste dat wordt ingebracht is het middel. Ook meer inhoudelijke onderwerpen worden genoemd. Nadat het rondje is gemaakt, maak ik duidelijk dat het of een middel niet door mij verstrekt gaat worden. “Nou, dan kan ik beter naar huis gaan,” merkt een van de deelnemers met een lach op. “Ja, dat kan,” zeg ik, “maar dan mis je heel veel moois dat we met elkaar kunnen delen.” Hier is hij het helemaal mee eens.
Het blijft voor mij iedere keer weer bijzonder te ervaren hoe open de meeste deelnemers zijn. Aan het eind van de bijeenkomst dank ik iedereen daarvoor en zeg hen dan dat ook ik iedere keer weer ‘rijker’ word.
De ontmoeting met deze mensen op deze middag geeft mij als gespreksleider weer het juiste gevoel en maakt mij weer duidelijk waarom ik gespreksleider wil zijn.
Wilt u ook gespreksleider worden, stuurt u dan een berichtje naar [email protected].